مشخصات فنی و معرفی هاوال H2

H2 نخستین محصولی بود که گریت وال، بزرگترین سازنده خودروهای شاسی‌بلند و پیکاپ در چین تحت برند هاوال راهی بازارکرد از سال 2013 این کمپانی تصمیم گرفت خودرو های بلند قدش را تحت این برند راهی بازار کند.

مدل H2، کوچک‌ترین محصول هاوال محسوب می‌شود و طبیعتا ارزان‌ترین مدل برند سازنده است. این خودرو سال ۲۰۱۴ عرضه شد و با فیس‌لیفت در سال ۲۰۱۶ همراه شد. جالب است بدانید که هاوال H2، هم‌زمان با ۲ چهره و یک نوع قوای محرک تولید می‌شود که شامل نسخه‌ی اولیه (مدل قرمز: Red Label) و نسخه‌ی فیس‌لیفت ۲۰۱۶ با کد H2S (مدل آبی: Blue Label) است. این خودرو، فعلا با مدل قرمز در ایران فروخته خواهد شد که امکانات بیشتری نسبت به نسخه‌ی آبی‌ دارد.

در H2 صندلی‌ها (به‌خصوص صندلی راننده) اندکی بالاتر از حد استاندارد نصب شده و از این‌رو هم راننده دید بهتری داشته و هم اینکه سرنشینان دیگر حس نشستن در یک خودرو سواری (مانند برخی کراس‌اورهای کامکت ایران) را ندارند. توربوی H2 اندکی بالاتر از دورموتور 2000 فعال می‌شود و به همین دلیل نیز شروع حرکت آهسته‌تری نسبت به هایما S5 را در آن تجربه می‌کنید.

طراحی ظاهری و بدنه

وانت‌های سری وینگل و سدان ولکس، نشانه‌ای از فقدان زبان طراحی در محصولات گریت وال بودند. این موضوع برای خودروهای هاوال صدق نمی‌کند و حالا می‌توان با نگاهی به جلوپنجره و سپر در سری H2، H6 و H9 نوعی هماهنگی بین آن‌ها مشاهده کرد. البته سبک طراحی کراس‌اورهای هاوال، قابل مقایسه با زبان طراحی خلاقانه در نمونه‌های اروپایی و ژاپنی نیست؛ اما نسبت به محصولات چری (نظیر ام‌وی‌ام X33S اسپرت، تیگو 5 و تیگو 7)، با وحدت بیشتری همراه است و در مجموع، مدرن‌تر به نظر می‌رسد. از طرفی دیگر، می‌توان ادعا کرد که بسیاری از خودروهای چینی موجود در بازار ایران، مثل جک S5 (الهام‌گرفته از نسل‌های قبل هیوندای توسان) یا بورگوارد X7 (الهام‌گرفته از زبان طراحی آئودی)، فاقد استقلال در طراحی هستند؛ اما سری خودروهای هاوال، شباهت واضحی به کراس‌اورهای مشهور دنیا ندارند. این موضوع زمانی جالب‌تر می‌شود که بدانید شاسی‌بلندهای ساخت گریت‌وال تا همین چند سال پیش، به دلیل کپی‌برداری از تویوتا پرادو، به سخره گرفته می‌شدند.

مهم‌ترین شاخصه در کراس‌اورهای هاوال، استفاده از خطوط افقی و موازی در جلوپنجره است. این بخش، هواکش نسبتا بزرگی برای پیشرانه محسوب می‌شود و البته به لطف استفاده از فلز براق کروم، جلوه‌ی لوکس خودرو را افزایش می‌دهد. در مدل H2، شاید بتوان از بزرگی و سادگی جلوپنجره به‌عنوان نکته‌ی مثبت تعریف کرد؛ اما شبکه‌ی فلزی و نقره‌ای رنگی که پشت جلوپنجره قرار گرفته است، شباهت زیادی به لانه‌ی پرندگان دارد و کاملا ارزان‌قیمت به نظر می‌رسد. اما نکته‌ی جالب در هاوال که به‌ندرت در برندهای تاریخ خودروسازی دنیا دیده‌ایم، نوشتن نام سازنده به‌صورت کامل با فونت درشت در زمینه‌ی قرمز است که البته چندان ناخوشایند نیست و خلاقانه محسوب می‌شود.

در مجموع، می‌توان از نمای اصلی هاوال H2 با توجه به قیمت و کلاس خودرویی رضایت داشت. این کراس‌اور، حجم‌دهی خوبی روی سپر و کاپوت جلو دارد که منجر به چهره‌ای اسپرت و جوان‌پسند می‌شود.فرم چراغ‌ها نسبتا بی‌تفاوت و ساده به نظر می‌رسد؛ اما به لطف جایگاه ویژه برای مه‌شکن‌ها در سپر و ردیف نوار LED، تاحدودی مدرن جلوه می‌کند. هاوال H2 بر خلاف بسیاری از کراس‌اورهای چینی، دارای قطعات حجیم پلاستیک در سپر و رکاب‌های نیست که این موضوع هم نکته‌ای مثبت محسوب می‌شود

از نظر مواد به‌کاررفته در صندلی و پوشش داخل درها، می‌توان رضایت بسیار خوبی از هاوال H2 داشت. چرم مصنوعی نه‌تنها در صندلی‌ها، بلکه در بخش زیادی از استراحتگاه آرنج و تودری دیده می‌شود. دستگیرها، فلزی و کروم براق هستند؛ ضمن اینکه با ادوات نقره‌ای رنگ مشابه بخش میانی داشبورد ارائه می‌شوند.

پشت فرمان، ترکیب نسبتا ساده‌ای از عقربه‌های سرعت‌سنج و دورموتور وجود دارد که با نمایشگر جذابی تمام رنگی در وسط قابل خرید است. بسیاری از امکانات مربوط به کامپیوتر سفر، مثل حالت رانندگی، میانگین مصرف سوخت، فشار باد لاستیک‌ها و ... از طریق همین نمایشگر ۴ اینچی به راننده اطلاع‌رسانی می‌شود. فرمان هاوال H2، طرح استخوانی دارد و با مواد چرم مصنوعی، حس خوبی به راننده می‌دهد. چیدمان کلیدهای مربوط به کروز کنترل، تماس تلفنی و سیستم صوتی، همراه با ادوات نقره‌ای رنگ در پایین، ترکیب جذابی دارند که نسبت به کراس‌اورهای چینی در سال‌های قبل برتری دارد.

طراحی داخلی و کابین

ورود به کابین هاوال H2، هواداران خودروهای چینی و کراس‌اورهای کمتر از ۱۰۰ میلیون تومان در بازار ایران را خوشحال خواهد کرد. البته با فضایی لوکس و سرشار از تجهیزات مدرن مواجه نیستیم؛ اما به لطف طراحی هوشمندانه و دسته‌بندی ادوات داشبورد، حس خوبی به سرنشین هاوال H2 منتقل می‌شود و در نگاه اول، رضایت‌بخش جلوه می‌کند.

متریال اصلی در داشبورد، پلاستیک فشرده است که در نقاط بالا و پایین، نسبتا سخت و ارزان‌قیمت به نظر می‌رسد؛ اما در بخش میانی به لطف قطعات پلاستیک براق، حالتی فلزی القا می‌کند. کلیدهای اصلی مربوط به کنترل تهویه مطبوع هم پلاستیکی و سیاه‌رنگ هستند؛ اما حالت پیانویی و براق دارند. طراحان هاوال، به شکلی هوشمندانه از قاب فلزی در قسمت‌های مختلف، مثل کلیدهای گردان، قاب میانی و فریم دریچه‌ی هدایت هوا استفاده کرده‌اند تا با کمترین هزینه، جلوه‌ی لوکس کابین افزایش پیدا کند.

فضای داخلی هاوال H2 اصولا برای ۴ نفر طراحی شده است؛ اما مسلما می‌توان نفر پنجم را در قسمت میانی صندلی عقب، جا داد. نکته‌ی جالب در این خودرو، راحتی قابل قبول صندلی‌های ردیف دوم است؛ به‌طوری که فردی درشت‌اندام با قد ۱۹۰ سانتیمتر، در مقابل زانو و بالای سر، فضای مناسبی خواهد داشت و با استفاده از جالیوانی (استراحت‌گاه بازو) بین صندلی‌ها، راحتی بیشتری نسبت به سرنشینان جلو دارد. از سویی دیگر، ارگونومی صندلی‌ها و راحتی آن‌ها، قابل مقایسه با محصولات معروف، مثل میتسوبیشی ASX نیست و کمی سفت احساس می‌شود. این موضوع برای افراد درشت‌اندام در صندلی‌ جلو و هنگام سفرهای طولانی، نکته‌ی منفی و البته با توجه به قیمت خودرو، قابل گذشت محسوب می‌شود.

پیشرانه و شرایط فنی

نه‌تنها در ایران که در چین و دیگر کشورهای میزبان هاوال H2، این خودرو صرفا با پیشرانه‌ی توربوشارژ ۱.۵ لیتری قابل خرید است. مدل‌های مختلف این خودرو در بازار جهانی، به‌صورت دیفرانسیل جلو یا دو دیفرانسیل، همراه گیربکس اتوماتیک یا دستی ۶ سرعته فروخته می‌شوند که علمکردی پرشتاب‌تر و البته کمی‌ پرمصرف‌تر، نسبت به کراس‌اورهای چینی مجهز به جعبه‌دنده‌ی CVT دارند. هاوال H2 قرار است فقط با گیربکس اتوماتیک و سیستم انتقال نیروی تک دیفرانسیل در ایران عرضه شود.

کراس‌اور H2 قدرت ۱۴۱ اسب بخار و نهایت گشتاور ۲۰۲ نیوتن‌متر فراهم می‌کند تا در زمانی حدود ۱۱.۵ تا ۱۲ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت برسد و نهایت سرعت ۱۸۰ کیلومتر بر ساعت داشته باشد. کوچک‌ترین محصول هاوال، برای رسیدن به سرعت ۱۲۰ کیلومتر بر ساعت از حالت سکون، حدود ۱۵ ثانیه و برای ۱۶۰ کیلومتر بر ساعت، بیش از ۳۱ ثانیه زمان می‌برد. میانگین مصرف سوخت این خودرو در بروشورهای چینی، ۷.۵ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر عنوان شده است؛ اما بنا به تست‌های واقعی در کشورهای مختلف، مصرف سوخت ۹ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر خواهد داشت.

پیشرانه‌ی توربوشارژ هاوال H2، ساخت گریت‌وال چین است؛ اما از تجهیزات برند بوش آلمان در ECU، سیستم ترمز و چند مورد دیگر بهره می‌برد. بیشترین قدرت در ۵۶۰۰ دور بر دقیقه و نهایت گشتاور از دور موتور ۲۲۰۰ تا ۴۵۰۰ دور بر دقیقه تولید می‌شود که در نتیجه‌ی آن، شتاب‌گیری عالی در لحظه‌ی شروع حرکت و دورهای ابتدایی فراهم نخواهد بود.